Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

Ολοκαύτωμα...

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μέγεθος της πύρινης τραγωδίας που εκτυλίσσεται τα τελευταία 24ωρα στην Πελοπόννησο. Είναι ίσως από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν υπάρχει φράση και λέξη για να περιγράψει κάποιος τι ακριβώς συμβαίνει. Το σίγουρο είναι ένα: ότι η περιοχή της Ζαχάρως και άλλοι τρεις δήμοι στον νομό Ηλείας καταστρέφονται, ενώ η κατάσταση θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Ένας κατάλογος νεκρών, που όσο περνούν οι ώρες γίνεται όλο και πιο μακροσκελής και δεκάδες αγνοούμενοι και τραυματίες.


Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου τραγωδία με τον αριθμό των θυμάτων του ολοκαυτώματος να αυξάνεται δραματικά. Οι απώλειες ανέρχονται μέχρι στιγμής σε 37, μεταξύ αυτών τέσσερις πυροσβέστες, ενώ στον απολογισμό συμπεριλαμβάνεται μια μητέρα με τα τέσσερα παιδιά της στο χωριό Μάκιστος Ηλείας.


Και το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ; Σε ένα e-mail που έλαβα, διάβασα τις δηλώσεις ενός ειδικού για τις φωτιές. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, οι φωτιές είναι ένα φυσικό φαινόμενο στη Μεσόγειο, ένας τρόπος αναγέννησης της φυσικής χλωρίδας. Φέτος, όμως έχει καεί και η τελευταία πηγή πρασίνου σε όλη την Ελλάδα (αλλά και τη Μεσόγειο γενικότερα). Μόνο φυσιολογική δεν μας φαίνεται εμάς αυτή η κατάσταση... Το ανθρώπινο χέρι προφανώς βοήθησε σε αυτή την ολική καταστροφή. Το χειρότερο όμως είναι πως μέχρι τώρα θρηνούσαμε μόνο για την οικολογική καταστροφή και τις υλικές απώλειες, ενώ από χθες θρηνούμε δεκάδες ανθρώπινες ζωές... ΓΙΑΤΙ;

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά το μέγεθος της καταστροφής από τις πυρκαγιές είναι ασύλληπτο.

Ο αριθμός των νεκρών συνεχώς μεγαλώνει (63 σήμερα).
Τα δάση, τα χωριά μας, οι καλλιέργειες αλλά και οι κτηνοτροφικές μονάδες εξαφανίζονται από το πέρασμα της φωτιάς.

Όλα αυτά μας κάνουν να νοιώθουμε οδύνη για τους νεκρούς μας, συμπάθεια για το συνάνθρωπο που πλήττεται, αγωνία για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η οικολογική καταστροφή στο εύκρατο κλίμα της όμορφης ακόμα (γκρίζας τώρα) χώρας μας. Μετά έρχεται και ο «πεζός» σκεπτικισμός για τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει για όλους μας τελικά αυτή η καταστροφή.
Και τέλος το «γιατί» μένει αναπάντητο.

Θα ήθελα πολύ να βρεθούν κάποιοι έστω από τους ενόχους… αλλά θα ήθελα να εφαρμοστεί γι’ αυτούς ο «Μουσουλμανικός» νόμος. Ίσως είναι άγριο αυτό που προτείνω αλλά ίσως μόνον έτσι θα αποθαρρύνεται στο μέλλον κάποιος που για «τριάντα αργύρια» βάζει μια φωτιά.
Τουλάχιστον οι «εγκέφαλοι» να μην βρίσκουν «χέρια».

Chiotis είπε...

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΗ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ


Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!

21/8/2007
"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα."
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..


Θα ήθελα να ξεχάσω

τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν


Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.